Friday, November 2, 2018

લાઈફ ઈન અ મેટ્રો_#૪

ડર સબ કો લગતા હૈ, ગલા સબ કા સુખ તા હૈ...

“ફાઈવ, ફોર, થ્રી, ટુ, બન્જીજીજીજીજીજીજીજીજી….. વ્હોટ હેપન્ડ? ધેટ વોઝ અ બ્લડી ગુડ કાઉન્ટ. વાય ડિડન્ટ યુ જમ્પ?”
“બિકોઝ ધેટ્સ નોટ માય ફકિંગ ઈન્સ્ટિંક્ટ”
૪૦૦ મીટરની હાઈટ પર એક પ્લેટફોર્મની ધાર પર ઊભા-ઊભા હું મારા બન્જી ઈન્સ્ટ્રક્ટર સાથે આ વાતચીત કરી રહી હતી. આ ક્ષણની વક્રતા એ હતી કે નજરની સામે કદી ન જોયેલું એવું અત્યંત આહલાદક દૃશ્ય હતું અને બીજી બાજુ આ યમ જેવો માણસ મને ૪૭મીટરનો ફ્રી ફોલ કરવા એન્કરેજ કરી રહ્યો હતો.
થોડી મિનિટ પહેલા જ, એણે મારા ધબકતાં હૃદયને શાંતવના આપવાની જગ્યાએ વધુ ડરાવ્યું હતું.
"ડુ યુ વોન્ટ ટુ સી વોટ્સ ડાઉન ધેર?" એમ કહીને એણે મને વૃક્ષોથી ઘેરાયેલી ૪૦૦ મીટરની ખાઈ બતાવી હતી.
ઈઝ હી ક્રેઝી? વ્હાય ડીડ હી ડુ ધેટ? મારા ધબકતાં હૃદયે મનને પૂછ્યું ને બસ પછી કૂદવાની બધી હિંમત તૂટી પડી.
“આઈ કાન્ટ જમ્પ” મેં પેલા ઈન્સ્ટ્રક્ટરને કીધું.
“ઓફકોર્સ યુ કેન. ડુ યુ સી ધોઝ ટ્રીઝ ઈન ફ્રન્ટ ઓફ યુ? પીક વન એન્ડ ફ્લાય ટુ ધેટ.”
મેં ફરી પ્રયત્ન કર્યો, પણ ગુરુત્વાકર્ષણના નિયમના સિદ્ધાંતો મનમાં એવા ઠસેલા કે કૂદવાની હિંમત ના થઈ.
એણે મને સાઈડ પર કરી અને મારા જેવા બીજા એક નમૂનાને કૂદવા તૈયાર કર્યો. પાંચ મિનિટમાં તો એ ભાઈ દોડીને કૂદકો મારીને ઉપર પણ આવી ગયો.
“ડુ યુ થીન્ક યુ કેન ડુ ઈટ ધીસ ટાઈમ?"  મેં કંઈ જવાબ આપ્યો નહીં.
“વેલ, થીન્ક ઓફ ધ મની યુ હેવ સ્પેન્ટ. જસ્ટ ડોન્ટ ઓવરથિન્ક ધીસ ટાઈમ, ઓકે? યુ કેન ડુ ઈટ”
“ઓકે. નો સ્મોલ ટોક, જસ્ટ કાઉન્ટ ફોર મી પ્લીઝ. લેટ્સ ગેટ ઈટ ડન વિથ ધીસ શીટ” 

પર ડર કે આગે જીત હૈ !

…. ને મારું મન ફરી મને ગભરાવે એ પહેલા મેં જમ્પ કર્યો. બીલિવ મી, પહેલી પાંચ સેકન્ડ મારા જીવનની સૌથી કેરફ્રી મોમેન્ટ્સ હતી. કોઈ વિચારો નહીં, બસ શૂન્યતા. હું એટલી તો સહેમી ગયેલી કે બૂમો પણ નહોતી પાડી શકી. પણ જેવી હાર્નેસે મને પાછી ખેંચી હું વાસ્તવિકતામાં ખેંચાઈ આવી. ડર અને એડ્રેનલ રશનું એ મિશ્રણ ખરેખર અજબ છે.
પણ આ મોમન્ટ સુધી પહોંચતા મને ઘણો સમય લાગ્યો. બકેટ લિસ્ટ એન્ડ ઓલ- એ બધું તો ઠીક છે, પણ પોતાના દમ પર જીવન જીવવા તરફનો આ પહેલો કદમ હતો. પોતાની લિમિટ્સને પુશ કરી, ક્ષિતિજને વિસ્તારવાની આ પહેલી દિશા હતી. 
ઓકલેન્ડ આવ્યા બાદ મને ઘણી વાર એવું લાગ્યું છે કે હજુ સુધી હું ઓટો પાયલટ મોડમાં હતી. હું માત્ર શ્વાસ લેતી હતી અને દિવસ-રાત જેમ થાય એમ જીવન જીવતી હતી. પણ અહીં આવ્યા બાદ મેં મારી પોતાની લિમિટ્સને હરેકપળે પુશ કરી છે. જીવન અને સ્વતંત્રતાની વ્યાખ્યાઓને વિસ્તારી છે. મને સમજાવવામાં આવેલી કે કહેવામાં આવેલી વાતોને ભૂસી મારી સ્લેટ કોરી કરી નાખી છે. 

ઘણીવાર ન્યુઝીલેન્ડ અને ભારત વચ્ચેનો ટાઈમ-ડિફરન્સ મને કલાકોમાં નહીં, પણ સદીઓમાં લાગે છે. હું કોઈ ડંફાશ મારતી એનઆરઆઈ વ્યક્્તિની હેસિયતથી નહીં, પણ મેં જે ફેર અનુભવ્્યો છે એના આધારે કહું છું. થોડા વર્ષો પહેલાં ફેસબુક પર એક પોસ્ટ મૂક્યા બાદ લોકોની લાઈક્સ, કમેન્ટ્સ અને વાહ વાહ મારા માટે “સારા” લખાણના માપદંડ હતા. હું કારકિર્દી, સફળતા અને જીવનને એકબીજાના પર્યાય માનતી હતી. પણ અહીં રહ્યા બાદ જીવનને જોવાનો અભિગમ જ બદલાય ગયો છે. 

બન્જી જંપના લોકેશનનો વ્યુ

મને હવે સમજાય છે કે આપણે જીવને કેટલું ટેકન ફોર ગ્રાન્ટેડ લઈ લીધું છે. અહીં મને કોઈ એવો સવાલ નથી કરતું કે આજકાલ શું કરે છે? કેટલું કમાય છે? લગ્ન ક્યારે કરે છે? બાળક ક્યારે લાવે છે? અહીં મને એમ પૂછે કે આ વીકએન્ડ કશું એક્સાઈટિંગ કરવાની? ટ્રાય ધીસ પ્લેસ. અરે આ વ્યક્તિને ઈન્સ્ટા પર ફોલો કરે છે? યુ વીલ બી ઈન્સપાયર્ડ. પ્લાન્ટ બેઝ્ડ ડાયેટ ખબર છે?

યુ સી ધ ડિફરન્સ? જીવનમાં મોટી-મોટી વસ્તુઓ હાંસલ કરવાથી કે આ-આ કર્યું ના ટીકડા માર્યા એટલે સફળ એવું નથી. આ જનરેશન નાની-નાની વસ્તુઓમાં ખુશી શોધે છે અને ‘વન ડે એટ અ ટાઈમ’ના એટિટ્યુડથી આગળ વધે છે. અહીં સફળતાની વ્યાખ્યા જ અલગ છે. તમે ખુશ હો, પોઝિટિવ હો અને સ્વસ્થ હો એ જ સફળતા. નહીં કે લોકો તમારા વાહ-વાહ કરે, તમારા ફોલોઅર બનીને આગળ-પાછળ ફરે કે તમે છીંક ખાઓ તો પણ આહના ઉદગારો આપે. આ બધા પરિબળોથી મળતી સફળતા તો બાહ્ય અને કદાચ ઉપરછલ્લી છે. ખરી સફળતા તો આંતરિક છે. 

ન્યુઝીલેન્ડમાં ટ્રાવેલ કરીએ ત્યારે એવા ઘણા લોકો મળે જેમની વાતો આપણા માટે તદ્દન એલિયન સમાન છે. એમને જોઈએ, એવા લોકો વિશે વાંચીએ ત્યારે ખ્યાલ આવે કે ખરા અર્થમાં તો જિંદગી જીવવી અને એની વ્યાખ્યાને રોજ એક નવો અર્થ આપવો એ જ મહત્ત્વનું છે. કોલેજમાં એડમિશન, હાઈએસ્ટ સીપીઆઈ, એકથી દસમાં નંબર, પેપરમાં નામ આ બધાને એક જમાનામાં હું સફળતા માનતી હતી, પણ હવે સમજાય છે કે સફળતા તો બન્જી જંપ પછી હજુય શ્વાસ ચાલે છે એય છે. નોકરીમાં સ્ટાર ઓફ ધ મન્થના વાઉચર કે શેમ્પેનના ચીયર્સ કરતાં ૪૭ મીટરની ઊંચાઈએથી કૂદ્યા બાદ “ટુ ધ લાઈફ”નું ચીયર્સ કરીને બીયર પીવાનો આનંદ વધારે થ્રીલિંગ છે.

મને હવે સમજાય છે કે જે સફળતા અને કારકિર્દીની પાછળ આપણે આખી જિંદગી ધસી નાખીએ છીએ એની વાસ્તવમાં કિંમત કેટલી! હા, ઘણા માટે એ જ અંતિમ ધ્યેય છે અને નો ઓફેન્સ ટુ ધોસ પીપલ, જે હજુ પણ કારકિર્દી ઘડવા અને સફળતા મેળવવા દિવસ રાત એક કરે છે. ગુડ ઓન ધેમ. કદાચ એમની જીવનની વ્યાખ્યા એ હશે, પણ જેના માટે નથી એ બિચારા પણ આ પ્રવાહ ઘસાય જાય છે એનું શું? એ લોકોને ખોટા કે પછી ધ્યેય વિનાના કહીને એ હાંસિયામાં ધકેલી દેવામાં આવે છે એનંુ શું? 

કોઈ પણ સાચા-ખોટા, સફળતા-નિષ્ફળતાના લેબલ વિના પોતાની જિંદગીને જાતે ઘડવાની છૂટ અને સ્વીકાર એ જ સાચી સ્વતંત્રતા.

તા.ક. મારી એ કેરફ્રી મોમેન્ટ્સને જોવા અહીં ક્લિક કરો: https://youtu.be/2eVsUgEJA_Q 

1 comment:

  1. Saw the video too... Liked what you have written...keep living...be blessed...

    ReplyDelete